Diastema jest to szpara między dwoma sąsiednimi zębami w tym samym łuku. Chociaż większość osó postrzega diastemy jako nieatrakcyjne, to ich znacznenie estetyczne osraz częstość wstępowania są zróżniocowne kulturowo i rasowo. Podczas badania Pacjenta należy starać się zdiagnozować czynniki odpowiedzialne za powstanie diastemy, ponieważ warunkuje to osiągnięcie lepszego wyniku leczenia. Wśród przyczyn diastemy wymienia się następujące:

1. Jest to normalny stan u dzieci w wieku rozwojowym przed wyrżnięciem się kłów.
2. Rozbieżności w rozmiarach zębów spowodowane hipodoncją.
3. Nadmierny nagryz pionowy, który zwiększa szpa- rowatość łuku górnego i jeśli jest rozległy:
a. może spowodować nadmierny pionowy nagryz z nieprawidłową wysokością zwarcia lub bez niej,
b. kluczowym wskaźnikiem pionowego ustawienia siekaczy jest stopień uwidocznienia siekaczy poniżej wargi górnej pozostającej w spoczynku; na ogół jest to rząd 2-3 mm,
c. leczenie może obejmować intruzję zębów szczęki,
d. ponadto, jeśli występuje nadmierny wzrost pionowy wyrostka zębodołowego siekaczy żuchwy, tak jak w II klasie, wskazane jest przeprowadzenie oceny ortodontycznej i wdrożenie leczenia.
4. Brak prawidłowej wysokości zwarcia z powodu skróconego dolnego odcinka twarzy.
5. Szerokie szpary spowodowane rozbieżnością między rozmiarem łuku zębowego a wielkością zębów.
6. Wargowo-językowy lub mezjalno-dystalny kierunek angulacji przednich zębów.
7. Pociąganie wędzidełka – jako przyczyna diastemy wydaje się kontrowersyjne i uznawane jest przez niektórych za wynik diastemy, a nie jej przyczynę.
8. Zmiany patologiczne, takie jak torbiele czy akro- megalia.
9. Migracja zębów na skutek braków zębowych, wrodzonych lub poekstrakcyjnych.
10. Nawyki, na przykład ssanie kciuka oraz ułożenie języka w spoczynku w sposób, który powoduje jego napieranie na zęby.
11. Choroby przyzębia prowadzące do utraty podparcia i pochylania się zębów.

Etiologia diastemy zasadniczo wpływa na planowanie leczenia i musi być uwzględniona przy podejmowaniu decyzji terapeutycznych. W przypadku niewielkich diastem można rozważać następujące sposoby postępowania:

1. Zamknięcie szpary przez nałożenie materiału kompozytowego po stronie proksymalnej.
2. Zamknięcie szpary lub redystrybucja przestrzeni za pomocą metody Invisalign lub konwencjonalnego leczenia ortodontycznego.
3. Zamknięcie szpary za pomocą licówek z żywicy kompozytowej.
4. Zamknięcie szpary za pomocą licówek porcelanowych.
5. Zamknięcie szpary metodą kombinowaną; ortodontyczną i z użyciem żywic kompozytowych.

W przypadkach większych diastem w planie leczenia należy rozważyć licówki ceramiczne lub korony w połączeniu z konturowaniem dziąsła. Trudność w leczeniu większych diastem polega na tym, że z reguły brakuje brodawki międzyzębowej, co wymusza bardzo staranne zaprojektowanie okolicy wyłaniania wszystkich uzupełnień po stronie mezjalnej i dystalnej.